Τρεις γυναίκες από την ίδια οικογένεια, τρεις γενιές γυναικών που μεγαλώνουν στην Αμοργό του ‘50, του ’70, του ’90. Γνωρίστε τις ιστορίες τους και τη θέση της αμοργιανής γυναίκας μέσα στα χρόνια.
Κυρία Ιωάννα Συνοδινού
Η πρώτη στην ιεραρχία, μια αυθεντική αμοργιανή φυσιογνωμία που κουβαλά στη ματιά της τη σοφία της ζωής. Εκπρόσωπος μιας γενιάς που άντεξε στα δύσκολα. Στο ορεινό χωριό της Λαγκάδας, στα αγροτικά από μικρό παιδί, έμαθε τα απαραίτητα γράμματα αλλά το καθημερινό της πρόγραμμα εξαρτιόταν από την εποχή του χρόνου. Τον χειμώνα στη σπορά, την άνοιξη στο άρμεγμα, το καλοκαίρι στα θέρητα και στο αλώνι, το φθινόπωρο στο λιομάζωμα. Νεαρή κοπέλα πια, δημιουργεί την οικογένεια της και επιφορτίζεται με το μεγάλωμα των παιδιών, τα οικιακά αλλά και την εργασία στο μαγαζί του συζύγου της. Έχει μάθει να μην ξαποσταίνει, ξυπνάει ακόμα με την ανατολή του ήλιου και συνεχίζει, ως γιαγιά πια, να προσφέρει όπου είναι χρήσιμη. Στην ερώτηση αν είχε ποτέ χρόνο για τον εαυτό της απαντά κοφτά: «Είσαι με τα καλά σου; Τι θα πει χρόνος για τον εαυτό μου; Δεν είχαμε τέτοια εμείς, χαλάρωμα ή συνάντηση με φίλες όπως κάνετε τώρα. Με τόσες δουλειές πώς θα μπορούσα να σκεφτώ να πιω καφέ; Άντε κανένα κέντημα να έπιανα όταν ήμουν σπίτι. Δεν το ξέρω εγώ το κουβέντιασμα!» Μεγαλώνοντας παρατηρεί τις διαφορές στις νέες γυναίκες και την αλλαγή στον τρόπο ζωής. Κατανοεί αλλά δεν επικροτεί απόλυτα… «Καλό θα ήταν οι γυναίκες, όταν αποφασίσουν να κάνουν οικογένεια, να κάθονται και λίγο στο σπίτι, να μην γυρνούν όλες τις ώρες έξω. Χαίρομαι όμως που είναι πιο εύκολα τα πράγματα για εσάς τώρα, πιο άνετα, δεν έχετε την δική μας κούραση».
Κυρία Μαρία Συνοδινού:
Η επόμενη στη σειρά…γέννημα θρέμμα Λαγκάδας, βρέθηκε ανάμεσα σε δυο εποχές, στις παραδόσεις των παιδικών της χρόνων και στην μοντέρνα εκδοχή στην ενήλικη ζωή της. Εργαζόμενη, μητέρα και γιαγιά… τελειώνει το Δημοτικό Σχολείο όμως δεν προχωράει στο Γυμνάσιο αφού δεν το επιθυμούσαν οι γονείς της (για να φοιτήσεις τότε στο μοναδικό Γυμνάσιο του νησιού που στεγαζόταν στη Χώρα έπρεπε να μένεις σε κάποιο σπίτι ως οικότροφος αφού δεν υπήρχαν δρόμοι και η μετακίνηση ανάμεσα στα χωριά ήταν δύσκολη και πολύωρη). Τα πράγματα στα νιάτα της πιο αυστηρά ακόμα και για να κυκλοφορήσουν μόνες τους οι ανύπαντρες κοπέλες στο χωριό, αυτές και άλλες παρόμοιες συνήθειες έχουν αλλάξει και χαίρεται ιδιαίτερα γι αυτό. Για εκείνη η μόρφωση παραμένει ο διακαής της πόθος, έτσι προτρέπει θερμά τις νέες κοπέλες: «Να μάθετε γράμματα σε όποιον τομέα σας αρέσει, με τη μόρφωση θα μπορείτε να βοηθάτε και άλλους ανθρώπους. Και να κάνετε ταξίδια, πολλά ταξίδια. Να ζείτε στο μέγιστο τη ζωή σας πριν αποφασίσετε να κάνετε οικογένεια οπότε θα αυξηθούν οι υποχρεώσεις σας.» Μετά ήρθε ο έρωτας και η αφοσίωση της στο σπίτι και στα παιδιά, παράλληλα με την οικογενειακή επιχείρηση. Παραμένει αεικίνητη βοηθώντας τους όλους. Θαυμάζει τις νέες μητέρες γιατί οι δυσκολίες είναι πια διαφορετικές. «Εγώ ήμουν νέα, δεν κατάλαβα πως μεγάλωσαν τα παιδιά μου, τώρα έχω περισσότερο άγχος για τα εγγόνια μου αν και οι νεότερες έχουν την επιλογή να μένουν κοντά στα παιδιά τους.»
Ιωάννα Συνοδινού του Ελευθερίου:
Η νεότερη εκδοχή στην οικογένεια, αφήνει το νησί για να σπουδάσει στα 16 της. Επιστρέφει έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές της στον τουριστικό τομέα. Ελεύθερη επαγγελματίας, μητέρα. Ενεργή στον πολιτικό στίβο, στον κοινωνικό τομέα και στην πολιτιστική σκηνή του τόπου. Από μικρή στη δουλειά, θυμάται τον εαυτό της ως παιδί να βρίσκεται και να βοηθάει στην οικογενειακή επιχείρηση, προσέχοντας παράλληλα και τα δυο μικρότερα αδέρφια της. Μεγαλωμένη αμοργιανά, με πιο αυστηρά ήθη αλλά χωρίς να της στερηθεί τίποτα. Μαχητική και πολυάσχολη…με ρίζες βαθιά παραδοσιακές αλλά σύγχρονη ματιά. «Εμείς οι γυναίκες μπορεί να μην είμαστε ίδιες με τους άντρες, αφού σαφώς και υπάρχουν διαφορές που τις κατανοούμε, αλλά σίγουρα είμαστε ίσες. Συνδυάζουμε πλέον τόσο πολλούς και διαφορετικούς ρόλους. Είμαστε ανεξάρτητες, εργαζόμενες, μητέρες, σύζυγοι. Ας αφήσουμε πίσω τους περιορισμούς του παρελθόντος και ας έχουμε ανοικτά μυαλά. Να μην πάψουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας και την τόσο σημαντική ισότητα. Να μιλάμε για ό, τι χρειάζεται αλλαγή. Να γιορτάζουμε όλες μας όχι μόνο σήμερα αλλά την κάθε στιγμή, την κάθε μέρα γιατί μας αξίζει να είμαστε ευτυχισμένες».
