Πες μας λίγα λόγια για σένα, που σπούδασες, πότε αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός. Τι σημαίνει για σένα να είσαι ηθοποιός.
Μεταξύ Δευτέρας και Τετάρτης δημοτικού αποφάσισα –μετά από νοερό ταξίδι σε άλλα «επαγγέλματα» όπως δάσκαλος, εφευρέτης, κλόουν, αστροναύτης, ιεραπόστολος- πως ήθελα να γίνω ηθοποιός. Έτσι, σπούδασα σαν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου… πληροφορική και διοίκηση επιχειρήσεων. Το ’90 ήταν το πιο καφτό επάγγελμα και από τότε υπήρχε η λογική ότι «οι ηθοποιοί πεθαίνουν στην ψάθα», οπότε έπειτα από συζήτηση με γονείς κλπ. Έκανα αυτές τις σπουδές που θα μου επέτρεπαν ένα εξασφαλισμένο μέλλον. Επειδή όμως σιγα σιγα συνειδητοποίησα πως δεν υπήρχε περίπτωση να φάω όλη μου τη ζωη καθισμένος σε ένα γραφείο μπροστά από μια οθόνη, ξαναθυμήθηκα το παιδικό μου όνειρο του ηθοποιού, πήγα σε ένα ερασιτεχνικό εργαστήρι ωστε να δω αν όντως ακόμα μου αρέσει, και ύστερα από 2 χρόνια αποφάσισα, και με προτροπή της αδερφής μου, να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό, και με τη 2η φορά πέρασα. Ηθοποιός σημαίνει να ενσαρκώνεις μέσα από τα δικά σου μέσα, τη δική σου σκέψη, το δικό σου σώμα, τη δική σου αισθητική, κάτι που έχει σκεφτεί κάποιος άλλος, για κάποιον άλλο, και σκηνοθετεί κάποιος άλλος, για κάποιους άγνωστους θεατές. Και μέσα από αυτή σου την ενσάρκωση να καταφέρεις όλους αυτούς τους «κάποιους» να τους ενώσεις με το ΄τώρα΄ και να τους κάνεις κοινωνία.
Σε είδα φέτος στο Cleansed. Οι ερμηνείες όλων σας, ειλικρινά, ήταν γροθιά στο στομάχι, όπως και το έργο άλλωστε. Η εξάρτηση από το συναίσθημα, η εξάρτηση γενικότερα, τι ρόλο παίζει στη ζωή σου. Εσύ, από τι «εξαρτάσαι» αν μπορούμε να το πούμε έτσι;
Το Cleansed αποτέλεσε αφορμή για μένα –όχι απλά αλληγορικά- να αναλογιστώ στην ηλικιά των 35, ποια θα μπορούσαν να ήταν αυτά τα πράγματα με τα οποία είμαι εξαρτημένος και με κρατάνε πίσω από την πλήρη βίωση του «εδώ» και του «τώρα», του να είμαι δηλαδή ανά πάσα στιγμή παρών στη ζωή μου και να την ζω στο δικό μου άξονα, πλήρως. Ως άνθρωπος γενικότερα, όχι απλά ως ηθοποιός. Χαζές, μικρές ή μεγάλες συνήθειες ετών μπορούν να γίνουν για τον καθένα μας βαρύδια που μας κρατούν καθηλωμένους, ή, μας βουλιάζουν στο βούρκο της ρουτίνας και του τίποτα. Εξάλλου το πιο μεγάλο αναισθητικό δεν είναι η συνήθεια; Μέσα από το Cleansed , την συνεργασία μου με την αγαπημένη μου Έφη Γούση, και μια πορεία στην ψυχοθεραπεία, θεωρώ πως βγήκα και βγαίνω –η πορεία συνεχίζεται- πιο καθαρός και ατόφιος άνθρωπος και μπήκα σε μια τροχιά αλλαγών ώστε να μάθω να εξαρτώμαι μόνο από τον εαυτό μου, και τίποτα άλλο. Κι αυτό είναι νομίζω για τον σύγχρονο άνθρωπο ένα στοίχημα, δεδομένου, ότι, για να μή μιλήσουμε για τις ουσίες, ο κόσμος εξαρτά την εικόνα του από τους γύρω του, από, ένα πλαστό προφίλ εικόνας προς τα έξω (βλέπε facebook), ή από τον ετεροκαθορισμό του από εξαρτητικές σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Αν κανείς ξεπεράσει τέτοιους υφάλους, τότε μπορεί να σχετιστεί υγιώς με τους γύρω του , και να κάνει αυτό που λέμε Κοινωνία. Αν λοιπόν το θέατρο εδώ γίνεται καθρέφτης σου ώστε να αναγνωρίσεις τα θέματά σου, είναι ευχής έργον να το αντιληφθείς και μια Σάρα Κέην σαφώς προσφέρεται σαν ευκαιρία για μια τέτοια πορεία.
Έχεις δηλώσει πως «τα τέσσερα δευτερόλεπτα στην ταινία Πολίτικη Κουζίνα ήταν το πρώτο μου μπόλιασμα με τον έρωτα του κινηματογράφου, τον οποίο ειλικρινά λατρεύω και θεωρώ τη μεγάλη-μεγάλη μου αγάπη.» Πες μας λίγα πράγματα για αυτήν την δουλειά, τους συντελεστές, το έργο.
Tότε δεν είχα καν περάσει στη δραματική σχολή. Ήταν απλά μια συμμετοχή ως κομπάρσος μετά από τη μεσολάβηση 3ών φίλων, τύπου «δεν πάμε; Πλάκα θα χει», οπότε είναι αστείο να μιλήσω σαν κάποιος που συμμετείχε ουσιαστικά στην ταινία με αυτό το γύρισμα της μιας ημέρας, να μιλήσω γι αυτή τη δουλειά, ή να το βάλω στο βιογραφικό μου. Στο προσωπικό μου μόνο μνημο-βιογραφικό θα το έβαζα, γιατί ήταν η πρώτη μου επάφή με κάμερα και με τον μαγικό κόσμο του κινηματογράφου. Εκείνο το γύρισμα στον παλιό σταθμό στον Πειραιά ήταν το πρώτο μου μπόλιασμα με τον έρωτα του κινηματογράφου, τον οποίο ειλικρινά λατρεύω και θεωρώ τη μεγάλη-μεγάλη μου αγάπη. Μετά βέβαια ακολούθησε και η σχολή, άλλες ταινίες, κλπ. Όλο αυτό με την «Πολίτικη Κουζίνα», έγινε δύο χρόνια πριν καν πάρω απόφαση να ασχοληθώ με αυτή τη δουλειά που σήμερα με γεμίζει απ την κορφή ως τα νύχια. Ανυποψίαστος τότε ακόμα. Αν και σήμερα πια, βλέποντας ξανά εκείνο το μικρό πλάνο, διακρίνω πως αποτυπώθηκε τελικά μια υποψία μυστηριώδους περιέργειας και ενθουσιασμού στη μούρη μου, γι’ αυτον τον εντελώς νέο κόσμο που δειλά δειλά άρχισε ν’ αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μου από εκείνη τη μέρα. Οι 3 φίλοι μου τι απέγιναν; Ταξίδεψαν σε εντελώς διαφορετικά μέρη, πολύ μακριά απ την Ελλάδα, κάνοντας πλέον κ αυτοί κάτι που πραγματικά λατρεύουν. Βλέπεις, κάθε τι στη ζωή – μικρό ή μεγάλο- συμβάλλει στο ‘μετά’ μας και ίσως χρόνια αργότερα καταλάβουμε το πώς, το τι, το γιατί. Ίσως και ποτέ. Αρκεί να νιώσουμε μια δόση ευγνωμοσύνης για το όποιο ‘τώρα’, κι αυτό θα αποκαλυφθεί όποτε του καπνίσει. Ευχαριστώ πάντως τον Τάσο Μπουλμέτη, με χρονοκαθυστέρηση, και του εύχομαι καρδιακά καλή επιτυχία στη νέα του ταινία “ΝΟΤΙΑΣ” που ξεκινάει τώρα γυρίσματα.
Πρόσφατα ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Ποιο είναι το δικό σου μήνυμα για το Θέατρο, για ποιό λόγο πρέπει να εντρυφήσουμε στο θέατρο ως θεατές αλλά κ ως ηθοποιοί.
Το ότι το θέατρο επιβιώνει ως σήμερα με ελάχιστες ουσιαστικά διαφορές ανά τα χρόνια –σιγά, τι έχει ουσιαστικά αλλάξει;- κάτι σημαίνει. Και για το κοινό και για τους δημιουργούς. Επισης κάτι σημαίνει που είδικα σε αυτή την χώρα υπάρχει υπερπληθώρα θεατρικών σκηνών, ομάδων, καθώς και ανθρώπων που ασχολούνται ή θα ήθελαν να ασχολούνται επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά με τον χώρο του θεάτρου. Έχουμε ένα ιερό μικρόβιο εδω πέρα στο σώμα αυτού του τόπου, που οφείλουμε να μην του αντισταθούμε, αντίθετα να δούμε τι θέλει να μας πει, να το ακούσουμε. Το ότι αυτό το μικρόβιο επιζεί χιλιάδες χρόνια τώρα, είναι σαν κάτι να μας φωνάζει, να θέλει να μας πει. Ίσως κάπως με τον τρόπο του κάπως να μας κρατάει όλους αυτούς τους καιρούς. Δίνοντάς μας ώθηση εκει που πρέπει, και μαζεύοντάς μας, κρατώντας μια αντίσταση εκεί που χρειάζεται. Δεν έχουμε παρά να το υπακούσουμε, ειλικρινά οι δημιουργεί και με μια κριτική αθωότητα οι θεατές, γιατί απ ότι φαίνεται, όσο το τρέφουμε, μας θρέφει κι αυτό. Σωματικά και πνευματικά. Πολλές φορές εκεί που εγώ το έχω κυνηγήσει, αυτό μου έχει αποκαλυφθεί, άλλες φορές παλι μου έχει κρυφτεί. Ή με έχει κυνηγήσει εκείνο. Πάντως είμαι ευγνώμων γι αυτό που κάνω, για τις ευκαιρίες που μου έρχονται, πολλές και ποικίλες, γιατί τελικά όσο περνούν τα χρόνια καταλαβαίνω πως το μικρόβιο αυτό είναι κάτι με το οποίο έχω δεθεί τόσο ώστε όταν λόγω ρουτίνας ή συνήθειας δεν το αναζητώ πλήρως εγώ, εκείνο με καταδιώκει μόνο του. Κι αυτό είναι πληρότητα.
Μίλησες μας για την εμπειρία σου στην Αμοργό. Τι θυμάσαι, τι σου άρεσε;
Ώρες αναμονής για το πλοίο, μπλε, βράχια, μουσική, χαρά, θάλασσα, κουνούπια, μία εννοιαία ατμόσφαιρα, μουσική, Ματούλα Ζαμάνη, ανηφόρες, μονοπάτια, φιλοξενία, μοναστήρι, κεραίες, γλυκά, έρωτας, αλάτι, γεύση, τζιτζίκια, χαμόγελα, ρακόμελο, πρωινό, ορίζοντας, ελπίδα, θέλω να ξαναπάω.
Διακρίνω μια πολύ πλούσια θεατρική, κινηματογραφική και τηλεοπτική σταδιοδρομία. Ποια έργα σε σημάδεψαν, ποια σε απογείωσαν, από όλα όσα έχεις συμμετάσχει;
Τι να πρωτοθυμηθώ; Σίγουρα η απογείωση ήταν απότομη με την τρομακτική επιτυχία στην πρώτη μου δουλεια, την Κατσαρίδα του Βασίλη Μαυρογεωργίου, και μετά ήρθαν οι συνεργασίες με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (όπου αν όλα πάνε καλά θα με δείτε και τον ερχόμενο χειμώνα), με το Σφαγείο (που μου χάρισε το 2010 το βραβείο Χορν), τα Ορφανά, τις Τρωάδες, αλλά και Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, οι συνεργασίες με τον αγαπημένο Δημήτρη Καραντζα, τα ταξίδια μαζί του στο Φεστιβάλ της Αβινιόν με τον Κυκλισμό του Τετραγώνου του Δημητριάδη (Σεπτέμβρη θα παιχτεί στη Λισαβόνα), κλπ, που αν συνεχίσω σίγουρα κάποιες δουλειές θα αδικίσω, οπότε μένω εδώ για το θέατρο. Όσον αφορα στον κινηματογράφο, σίγουρα η μεγαλύτερη εμπειρία ήταν Ο Ξεναγός του Ζαχαρία Μαυροειδή, η πρώτη μου μεγάλου μήκους όπου έπαιζα τον ομώνυμο ρόλο, καθώς και πολλές μικρού μήκους τις οποίες λατρεύω και συνήθως όποτε με καλέσουν συμμετέχω βλέποντάς τις σαν μια περαιτέρω εξάσκηση στην κάμερα, σαν ένα μάστερ στον κινηματογράφο, ο οποίος αποτελεί και τον μεγάλο μου έρωτα και θα θελα να αναμένω περισσότερες ευκαιρίες σε αυτόν. Στην τηλεόραση δεν έχω να πω κάτι παραπάνω από την εξαιρετική μου εμπειρία στα «Άγρια Παιδιά» του Μέγκα, και τη δουλειά με τον Πάνο Κοκκινόπουλο στον «3ο Νόμο».
Ποια 5 θεατρικά έργα συστήνεις για φέτος ως αξιόλογα;
Ανυπομονώ να δω τον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, τον Βασιλιά Ληρ του Σέξπιρ σε σκηνοθεσία Τομάς Παντούρ, χάρηκα με τη νέα δουλειά της Λένας Κιτσοπούλου, το «Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή «η ανουσιότητα του να ζεις», και με τον Φαέθοντα του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Κάηκα ευχάριστα με το Loot σε σκηνοθεσία Μάκη Παπαδημητρίου.
Θέατρο, κινηματογράφος ή τηλεόραση. Οριοθέτησε μας διαφορές μεταξύ των τριών. Έχεις κάποια προτίμηση;
Έχω συνειδητά παντρευτεί το θέατρο, ο κινηματογράφος είναι ο κρυφός εραστής μου και η τηλεόραση είναι ο προαγωγός μου. Όλα σου δίνουν μια μορφή ευχαρίστησης και όλα μπορείς να τα αγαπήσεις, φτάνει να είσαι ειλικρινής με αυτό που καλείσαι να κάνεις κάθε φορα. Τα τεχνικά στοιχεία και τα μεγέθη για κάθε μέσο ξεχωριστά, επιρρεάζουν φυσικά την ερμηνεία σου και διαμορφώνουν την έκφρασή σου στο κάθε ένα (διαφορετικά βλέπεις τα μεγέθη), τα δε εκφραστικά σου μέσα προσαρμόζονται ανάλογα, αλλά η δουλειά και η ουσία για τον ηθοποιό πρέπει να είναι η ίδια, ότι κι αν κάνει.
Το θέατρο στην Ελλάδα…τι κοινό χρειάζεται αλλά και τι είδους συντελεστές έχει ανάγκη;
Έτσι όπως το θέτεις, «το θέατρο στην Ελλάδα», χρειάζεται ανθρώπους, δημιουργούς που με το ένα πόδι να καθορίζουν τις δημιουργίες τους με βάση το ότι βρίσκονται στην Ελλάδα, πατώντας σε ό,τι μπορεί να θεωρείται παράδοση, ιστορία και Ελληνικό σε σχέση με το σήμερα και το τώρα, και με το άλλο τους πόδι να κοιτούν έξω, σε κάτι οικουμενικό και παγκόσμιο, σε μια κοινή γλώσσα. Κι έτσι τα δύο πόδια να ισορροπούν στο κέντρο, σε έναν άξονα ειλικρινούς προσωπικής κατάθεσης, σαν ανάγκη του δημιουργού, του κοινού, και των καιρών. Το κοινό, εκπαιδεύεται και είναι καλό που συμμετέχει λίγο πολύ ακόμα και μέσα στην κρίση, και δίνει το παρών στο θέατρο που κράτησε και άντεξε αυτά τα σκοτεινά χρόνια. Μάλλον έχει την ανάγκη να δει τον εαυτό του από τον καθρέφτη που μπορεί να γίνει τον θέατρο και να νοιώσει πως επαναορίζεται μέσα από το κάτοπτρο αυτό του θεάτρου.
Πες μας κάτι «αισιόδοξο» ή «απαισιόδοξο» για την Ελλάδα…εσύ επιλέγεις.
Αισιόδοξο, κρατάτε γερά, είμαστε Έλληνες. Απαισιόδοξο, κρατάτε γερά, είμαστε Έλληνες.
Για το amorgos-news, Ανδρέας Αγγελόπουλος
