14 Φεβρουαρίου. Ημέρα των απανταχού ερωτευμένων…μια σπουδαία ευκαιρία να εκφράσεις τα αισθήματα σου γιορτάζοντας με το ταίρι σου…γιορτάζουν όμως όλοι οι ερωτευμένοι? Και αν υπάρχουν ζευγάρια που δεν ακολουθούν τον μοντέρνο τρόπο των νεότερων? Ανακαλύψτε μαζί μας δύο ταίρια αμοργιανά…που δίνουν με το παράδειγμα τους άλλη διάσταση στην έννοια της αγάπης …!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ-ΑΓΓΕΛΑ
Δημήτρης και Αγγελική ….ένα ζευγάρι που μετρά 64 ολόκληρα χρόνια κοινής πορείας. Εκείνος 25, εκείνη 22…εκείνος στην Αγία Θέκλα…εκείνη στα Μάρμαρα…Μεγαλώνουν μαζί, συμμαθητές και φίλοι μέχρι που ο Δημήτρης απολύεται από φαντάρος και είναι πια η ώρα να ”νοικοκυρευτεί”. Καλύτερη επιλογή από την γειτόνισσα του, την προκομμένη Αγγελική δεν υπήρχε..έτσι οι γονείς τους δίνουν τα χέρια πρώτα και έπειτα ενημερώνουν τους μελλόνυμφους-άλλες εποχές τότε, θα σου πουν-και το ζευγάρι παντρεύεται ένα χρόνο μετά στο εκκλησάκι του Σταυρού με καλεσμένους λίγους συγγενείς και φίλους.
Αγρότες και οι δυο, μαζί και χώρια να παλεύουν για τα καθημερινά.Δουλειές..από την ανατολή μέχρι να φύγει ο ήλιος” Πού καιρός για βόλτες και διακοπές, όπως εσάς τώρα, εμείς γυρίζαμε κατάκοποι από το θέρος, από τις ελιές από το βοσκιό και βεγγερίζαμε λιγάκι πριν πέσουμε για ύπνο. ”Ευτυχισμένες στιγμές ήταν οι γεννήσεις των παιδιών τους, που θυμούνται και οι 2 με καμάρι, μη ξεχνώντας βέβαια και τις αντίξοες συνθήκες της εποχής για τις εγκυμονούσες. Αγαπημένη τους συνήθεια το τραγούδι της Αγγελικής όταν την έπιανε το μεράκι. ”Ξεσήκωνε τα τραγούδια από το ράδιο και όταν άρχιζε, δε σταματούσε.”
Συνταξιούχοι πια, χωρίζουν μόνο σαν εκείνη κατέβει στο λιμάνι για τα απαραίτητα ψώνια. Εκείνος την περιμένει να του μεταφέρει τα νέα της αγοράς εκείνη όμως βιάζεται για να του μαγειρέψει το αγαπημένο του φαγητό, τα γιουβαρλάκια-αν και όλα της τα έφτιάχνε νόστιμα ,παρά τον λιγοστό χρόνο που της απόμενε μέσα στη μέρα, λέει ο σύζυγος.
Το απόγευμα που συναντηθήκαμε τους βρήκα καθισμένους δίπλα δίπλα, όπως ακριβώς στάθηκαν οι δυο τους απέναντι στη ζωή..κι αν οι δυσκολίες που μας εξιστόρησαν ήταν πολλές-απ΄το ξεκίνημα ακόμα-το μαζί τους ήταν πιο δυνατό. Μια αγάπη που φύτρωσε δειλα, θέριεψε όμως με ένα μυστικό ”την υπομονή” αφού και οι δυο με μια φωνή αυτό απάντησαν όταν ρωτήθηκαν για τη συμβουλή τους προς τα νέα ζευγάρια. ”Υπομονή, κόρη μου,να μην παίρνεις φωτιά με το παραμικρό, θα έρθει μια κακιά στιγμή, μια θα πει μια κουβέντα ο άντρας σου, μια θα πει μια κουβέντα η γυναίκα σου, ας το να περάσει. Εμείς ποτέ δε τσακωνόμαστε, ούτε σκεφτήκαμε να χωρίσει ο ένας από τον άλλο. Τους ανθρώπους με υπομονή τους θαυμάζουμε. Εσείς οι νέοι δε σηκώνεται μύγα στο σπαθί σας.”
Μιλούν συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο, ο Δημήτρης μιλαέι για τις σκέψεις της Αγγελικής και η Αγγελική για τα όνειρα που είχε ο Δημήτρης, σαν ένα μυαλό και μια καρδιά, τόσο ειλικρινείς και αληθινοί φαίνεται να υπήρξαν μεταξύ τους. Και με αυτήν την επίσκεψη ήταν σαν γυρίσαμε τον χρόνο πίσω και να μπήκαμε στο ”καταφύγιο” τους, αφού έτσι λειτουργούσε το σπίτι τους όλα αυτα τα χρόνια..σαν μια φωλιά προστατευμένη που κράταγε απέξω τα προβλήματα.Και αν αυτό δεν είναι αγάπη, τότε τι είναι?
ΓΙΩΡΓΗΣ-ΒΑΓΓΕΛΙΩ
Ένα ζευγάρι παντρεμένο από το 1966 στα νότια της Αμοργού. Γειτονόπουλα και οι δυο, με μια δεκαετία να τους χωρίζει. Ο Γιώργης που έχει στο μυαλό του την Βαγγελίτσα από παλιά, την περιμένει να ενηλικιωθεί κι αρχίζει το κόρτε της εποχής, με ραβασάκια για κρυφές συναντήσεις μέχρι να την καταφέρει να τον δει από κοντά. Μυστικά από όλους, της αποσπά το πολυπόθητο ναι για να την κάνει και επίσημα ταίρι του. Ο γάμος γίνεται παραδοσιακά με τα όργανα να συνοδεύουν την όμορφη νύφη στην εκκλησία και μετά το πέρας του μυστηρίου, το γλέντι συνεχίζεται με το αντρόγυνο να σέρνει το χορό.
Δουλειά πολλή με την Βαγγελιώ να βοηθαέι τον Γιώργη στα αγροτικά όταν χρειαζόταν αλλά παράλληλα να έχει και τη φροντίδα του σπιτιού και τεσσάρων μικρών τους, κρατώντας τους όλους ευχαριστημένους. Οι έξοδοι τους περιορισμένες αφού εκείνα τα χρόνια σπάνια γίνονταν εκδηλώσεις. Μεγάλες χαρές στη ζωή τους ο ερχομός των παιδιών και των εγγονών τους.
Στην ερώτηση αν δυσκολεύτηκαν στη διάρκεια του γάμου, η απάντηση ήταν κοινή ”οι αναποδιές που βρήκαμε ήταν από αυτά που μας έφερε η ζωή, όχι το μεταξύ μας.”
Για τον Γιώργη από τη μέρα του γάμου τους δεν υπάρχει άλλη γυναίκα εκτός της Βαγγελίτσας του και αυτό θέλει να συμβουλεύσει και τους νέους που ετοιμάζονται να παντρευτούν, ”να μην ψάχνουν πέρα από το σπίτι τους,να μη κοιτούν άλλους”.
Η ζήλεια σε μικρό βαθμό, λένε, είναι το αλατοπίπερο σε μια σχέση αν και δηλώνουν κατηγορηματικά πως μεταξύ τους δεν υπήρχε γιατί κανείς τους ποτέ δεν έδωσε τέτοια δικαιώματα στον άλλο.
Πιστεύουν ότι η ελευθερία των κινήσεων είναι απαραίτητη στην συμβίβωση. Εκείνοι δεν ένιωσαν πιεσμένοι από το ταίρι τους. Γελούν πολύ και πειράζονται ακόμα περισσότερο μεταξύ τους, κρατώντας τη σπιρτάδα ενός ζευγαριού που βρίσκεται ακόμα στα πρώτα ραντεβού. Μιλούν για την κοινή τους ζωή και γυρνούν ο ένας προς τον άλλο κλεφτά, περιμένοντας σιωπηρή επιβεβαίωση για τα λεγόμενα τους.
Δε μετανιώνουν,λένε, για την επιλογή τους, πώς θα μπορούσαν άλλωστε, αφού ακόμα κοιτάζονται στα μάτια? Αναπολούν τα περασμένα, θυμούνται τα καλά και τα άσχημα αλλά στο τέλος χαμογελούν, αφού ξέρουν πως στάθηκαν τυχεροί και έζησαν το δικό τους μοναδικό, παραμύθι με τον κατάλληλο συμπρωταγωνιστή. Ένα παραμύθι που ακόμα γράφεται και εμπνέει τους γύρω τους να μη φοβηθούν να αγαπήσουν..
Και αν οι συνθήκες για τα τότε ζευγάρια ήταν διαφορετικές..στο τέλος αυτών των συναντήσεων, μια φράση, ίσως λίγο παραφρασμένη έρχεται στο μυαλό…’Ερως ανίκατε μάχαν… έρωτα ανίκητε στη μάχη…που εσύ υπήρξες η κινητήριος δύναμη και η άμυνα τους για να κατακτούν κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα της καθημερινότητας.
Χρόνια πολλά στον Δημήτρη και την Αγγελική, στον Γιώργη και τη Βαγγελιώ, χρόνια πολλά σε όλους τους ερωτευμένους!
