Σαν σήμερα πριν από οκτώ χρόνια στις 7 το πρωί, κτύπησε το τηλέφωνο μου.
Ο αδερφός μου ο Παντελής : “κτύπησε ο Νικήτας και τον φέρνουν με ελικόπτερο.”
Πέρασαν 10 εφιαλτικές μέρες στην εντατική του Αγίου Σάββα.Οι γιατροί από την πρώτη ώρα απαισιόδοξοι.Πίσω από μια μισόκλειστη πόρτα είχα ακούσει πως ακόμη και αν ζήσει θα είναι φυτό.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά εγώ δεν ήξερα γιατί να προσευχηθώ.
Ο αδερφός μου είχε κτυπήσει στο κεφάλι όταν έφυγε η μηχανή του σε μια στροφή στην Αμοργό.Ηταν 2 ηώρα το βράδυ ,μόλις είχε σχολάσει από την δουλειά και ήθελε να περάσει από το σπίτι για να πάρει μια μπλούζα.Ο Νικήτας φορούσε πάντα το κράνος του .Έκανε πρωταθλητισμό στο μοτοκρός.
Στις 14 Αυγούστου 2006 η ζωή μας άλλαξε για πάντα.
Δεν υπάρχει μέρα που να μην τον σκέφτομαι.
Δεν υπάρχει μέρα που δεν μας λείπει.
Με σιγουριά μπορώ να σας πω ότι δυστυχώς ο χρόνος δεν τα γιατρεύει όλα.
Είναι αυτό το “γιατί” που σφηνώνει ώρες ώρες και νομίζω πως αρχίζει να μου μεγαλώνει το κεφάλι .
*για εσένα που ετοιμάζεσαι για τις διακοπές σου δεν σου ετοίμασα καμμία λίστα διακοπών.Τι αντιηλιακό να πάρεις,ποιά είναι η τελευταία τάση στα σανδάλια και πως να φτιάξεις την βαλίτσα σου.
Ο μοναδικός λόγος που γράφεται αυτό το κείμενο δημόσια είναι γιατί θα ήθελα να σου πω να φοράς πάντα το κράνος σου.Να περάσεις όμορφα στις διακοπές σου αλλά να μην οδηγείς αν έχεις πιεί.
Να φοράς πάντα το κράνος σου.
Πάντα !
Μαρία Βεκρή
