Παρασκευή βράδυ.
Οι πιο πολλοί νέοι συνηθίζουν να βγαίνουν, να πηγαίνουν στα bar , πόσο μάλλον σε μια πόλη σαν το Παρίσι.
Ευτυχώς τα δικά μου πλάνα για το βράδυ περιορίζονταν σε μάζωξη σε φιλικό σπίτι.
Αφού φτιάξαμε τα σουβλάκια μας, όσο μπόρεσαν να τα φτιάξουν δηλαδή οι Γάλλοι φίλοι μου με την βοήθεια μου, κάτσαμε να δούμε τον φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου Γαλλία – Γερμανία.
Κάποια στιγμή μέσα στο αγώνα ακούστηκε ένας δυνατός κρότος. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας αλλά δεν δώσαμε σημασία.
Κάπου στη μέση του δευτέρου ημιχρόνου κατέφθασε ένας φίλος με την είδηση που κανείς δεν ήθελε/περίμενε να ακούσει.
“Παιδιά τα ακούσατε;”
“Τρομοκρατικές επιθέσεις στο εθνικό στάδιο τις Γαλλίας αλλά και στο ενδέκατο διαμέρισμα του Παρισιού”.
Η πρώτη αντίδραση ήταν να αλλάξουμε κανάλι – αφού στο κανάλι που έπαιζε ο αγώνας δεν είχε δείξει ακόμη τίποτα – για να δούμε τι έγινε.
18 νεκροί μέχρι τώρα, αμέτρητοι τραυματίες , 4 επιθέσεις, όμηροι…
Τα πρόσωπα μας πάγωσαν σε αυτό το κουτί που μετέδιδε αυτά τα συνταρακτικά νέα.
Επίθεση σε συναυλιακό χώρο, επίθεση σε εστιατόριο , πυροβολούσαν ανελέητα, αυτοπυρπολήθηκαν σε 2 μέρη σε 4, δεν ξέρω, το μυαλό μου είχε μουδιάσει με τις τόσες πληροφορίες και με το ότι δεν μπορούσα να καταλάβω τα γαλλικά πολύ καλά.
Τα παιδιά γύρω μου πανικοβλημένα δεν είχαν το κουράγιο να κάτσουν να μου μεταφράσουν.
Εγώ ανήξερη απλά κοιτούσα την τηλεόραση. Τι κάνουμε τώρα;
Και αν σε αυτές τις επιθέσεις ήταν θύματα κάποιοι φίλοι μας; Γνωστοί;
Αρχίζουν τα τηλεφωνήματα, μηνύματα, ευτυχώς όλοι καλά.
Καταφθάνει σπίτι μια φίλη, μπαίνει μέσα πανικόβλητη: “Ο πατέρας και ο αδερφός μου είναι το στάδιο, εκεί που έγιναν απ’ έξω οι εκρήξεις, δεν αφήνουν τον κόσμο να φύγει ακόμα!”
Εικόνες με το στάδιο γεμάτο από φοβισμένο κόσμο μετέδιδε η τηλεόραση.
Η βραδιά συνεχίστηκε σε υποτονικό κλίμα , με την τηλεόραση ανοιχτή όλο το βράδυ, όλοι με τα κινητά στο χέρι να ειδοποιούν φίλους, οικογένεια ότι είναι καλά.
Οι επιθέσεις αυξήθηκαν, γίναν 6,7…
Οι νεκροί γίναν περισσότεροι..
Κλείνει τα σύνορα λέει η Γαλλία.
Η δημοτική αρχή του Παρισιού βγάζει ανακοίνωση να μείνουν όλοι σπίτια τους και να βγουν μόνο αν υπάρχει μεγάλη ανάγκη.
Μια σκέψη περνάει από το μυαλό όλων μας: Και αν ήμασταν εμείς εκεί;
Συμπαράσταση και δύναμη στις οικογένειες των θυμάτων, αυτών των παιδιών που έκαναν την παρασκευιάτικη έξοδο τους η οποία κατέληξε σε μακελειό.
Που ζούμε;
Σε μια πόλη σαν το Παρίσι και να φοβάσαι να βγεις στους δρόμους…
Η βραδιά τελείωσε αργά, όσοι μέναμε μακριά κοιμηθήκαμε εκεί.
Και τώρα τι κάνουμε; Ελπίζουμε να τελειώσει όλος αυτός ο εφιάλτης μια μέρα.
Ζούμε πλέον σε μια βουβή εμπόλεμη ζώνη.
