φωτογράφος : Γιώργος Νούνεσης
Αν όπως έλεγε ο JoachimRitter τα τοπία γίνονται «μόνο όταν ο άνθρωπος στραφεί προς αυτά χωρίς πρακτικό σκοπό, υπό την έννοια μιας ‘ελεύθερης’ απολαμβάνουσας θεώρησης, για να είναι ο ίδιος ως άνθρωπος στη φύση» (Το τοπίο, Αθήνα 2004: εκδ. Ποταμός, σ. 59) τότε το ζήτημα που θέτουν οι φωτογραφίες του Γ. Νούνεση δεν αφορά αποκλειστικά και μεμονωμένα την τεχνική ιδιαιτερότητα ούτε τα ίδια τα τοπία σαν τοιχογραφίες της φύσης που φέρουν το ίχνος του πολιτισμού. Η σειρά φωτογραφιών «Αμοργός» προσκαλεί το θεατή να στραφεί στη «‘ελεύθερη’ απολαμβάνουσα θεώρηση» μέσα σε αυτά.
Ωστόσο, οι προσεκτικά επιλεγμένες γωνίες λήψης και οι αλλεπάλληλες χρονικές στιγμές που ενυπάρχουν μέσα στην ίδια φωτογραφία—καθώς ο Γ. Νούνεσης χρησιμοποιεί τη σύγχρονη τεχνική του HDRI—λειτουργούν έτσι ώστε τα φωτογραφικά τοπία της να έχουν σχεδόν απολέσει την αγκίστρωσή τους στην γεωγραφική πραγματικότητα. Εκεί ακριβώς όμως, βρίσκεται η ‘ανοίκεια’ εμπειρία που προκαλούν αυτά τα πανοραμικά: η αποτύπωση αυτής της απώλειας έχει μετατραπεί σε αισθητική θέαση.
Αφροδίτη Νικολαΐδου, Δρ. Οπτικής Επικοινωνίας, Τμήμα Ε.Μ.Π., Πάντειο Πανεπιστήμιο
Η Αμοργός φωτογραφημένη τον τελευταίο χρόνο. Μέσω της επανάληψης, της επιμονής, της υπομονής και της παρατήρησης του φυσικού κόσμου, προσπαθώ να συλλάβω την στιγμή που το συνηθισμένο μεταμορφώνεται σε κάτι ιδιαίτερο και αποκτά την ιδιότητα να αναρωτιόμαστε που βρίσκεται. Η έννοια της εγγύτητας ή καλύτερα της μη εγγύτητας με τον τόπο και την φύση, που μόνο έμμεσα οι θεατές αντιλαμβάνονται αλλά είναι κάτι που οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της περιοχής αντιλαμβάνται άμεσα, φαίνεται να επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι οι φωτογραφίες δεν είναι τραβηγμένες σε ένα απόκρημνο και δύσβατο μονοπάτι ή σε βάθος πενήντα μέτρων.
Η σχέση μας με την φύση εκμηδενίζεται καθημερινά. Πέντε λεπτά από τον κεντρικό δρόμο ή απλά ακιβώς κάτω από την επιφάνεια της θάλλασας, μας περιμένει ένας ολόκληρος κόσμος για να ξανά-ανακαλύψουμε.
Γιώργος Νούνεσης, Φωτογράφος
