Η γυναίκα αποτελεί το σημαντικότερο ίσως θεμέλιο λίθο της Ελληνικής κοινωνίας!
Έχει πολλούς ρόλους στους οποίους πρέπει να ανταποκριθεί με επιτυχία, για να μην κριθεί αυστηρά από την κοινωνία γύρω της: της κόρης, της μητέρας, της συζύγου, της εργαζόμενης.
Στο πέρασμα της ιστορίας, πολλές γυναίκες ένιωθαν άσχημα για το φύλο τους, καθώς οι τοπικές κοινωνίες σε πολλά μέρη της Ελλάδας τις αντιμετώπιζαν σαν κατώτερες σε σχέση με τους άνδρες, ιδιαίτερα στις ηπειρωτικές και ορεινές περιοχές της πατρίδας μας.
Εκεί, η γέννηση του κοριτσιού ήταν κακοτυχία και η μητέρα εθεωρείτο υπεύθυνη, γι’ αυτό και πολλές φορές ετιμωρείτο. Τα κορίτσια ήταν ένα βάρος για την οικογένεια, που έπρεπε να δώσει προίκα, για να τα ξεφορτωθεί με ένα γάμο. Ο πατέρας και τα αδέλφια διάλεγαν τον άνδρα τους, πολλές φορές γέρο στην ηλικία, για να αποφύγουν την προίκα.
Η νύφη γινόταν σκλάβα στα χέρια της πεθεράς και έχανε την προσωπικότητά της, ακόμη και το όνομά της.
Αυτό άλλαξε στις αρχές του 20ού αιώνα και σιγά σιγά η θέση της γυναίκας στην κοινωνία βελτιώθηκε, και έγινε ισότιμη και παράλληλη με του άνδρα.
Στη νησιωτική Ελλάδα και μάλιστα στην Αμοργό, η γυναίκα είχε εξέχουσα θέση, και η γέννηση κοριτσιού ήταν χαρά και ευλογία, λέγοντας μάλιστα ότι της καλομάνας το παιδί, το πρώτο είναι κορίτσι.
Στα νησιά μας, όπου οι περισσότεροι άνδρες ήταν ναυτικοί, η γυναίκα είχε τον έλεγχο του σπιτιού της, σχεδόν είχε τον πρώτο λόγο και έχαιρε αγάπης και σεβασμού από το σύζυγό της και την οικογένεια. Παντρευόταν από έρωτα και οι γονείς μοίραζαν την περιουσία τους δίκαια σε όλα τα παιδιά τους. Οι νησιωτοπούλες μπορούσαν να σπουδάσουν αν ήθελαν, ή μάθαιναν κέντημα και ράψιμο για να ανταποκριθούν στις υπoxρεώσεις τους όταν παντρευτούν.
Η ελευθερία έκφρασης των νησιωτισσών, έναντι των γυναικών της ηπειρωτικής Ελλάδας, φαίνεται και από την ενδυμασία και τους χορούς τους, με τα οποία αναδείκνυαν τις σωματικές τους χάρες.
Η Αμοργός από τα πανάρχαια χρόνια ήταν γνωστή για τους κόκκινους Αμοργίνους χιτώνες και τις όμορφες γυναίκες της.
Οι γυναίκες της καλλιέργησαν το μετάξι και ασχολήθηκαν πολύ με το κέντημα, το πλέξιμο, το ράψιμο και την υφαντική.
Παρότι οι γυναίκες της Αμοργού ασχολούνταν και με αγροτικές εργασίες, προκειμένου να βοηθήσουν την οικογενειακή οικονομία, πρόσεχαν την εμφάνισή τους φορώντας χερότια και κουκούλια κατά το θέρος το συκολόημα κλπ.
Πολλά είναι τα κορίτσια από την Αμοργό που σπούδασαν, έγιναν επιστήμονες, διεύρυναν τους πνευματικούς τους ορίζοντες με την μάθηση και τίμησαν το νησί μας.
Στους Βαλκανικούς πολέμους, όταν οι άνδρες έλειπαν στο μέτωπο, οι γυναίκες πάλεψαν σκληρά για να ξεπεράσουν τη φτώχεια που επικρατούσε και να ζήσουν τα παιδιά τους.
Η Αμοργιανή γυναίκα είναι βαθιά θρησκευόμενη και με ευλάβεια φροντίζει τις εκκλησίες του νησιού της και συνδράμει στο να διατηρηθούν τα έθιμα και οι παραδόσεις του τόπου της. Είναι φιλόξενη, ακόμη και όταν τα οικονομικά της οικογένειας δεν το επιτρέπουν.
Κατά την ιταλογερμανική κατοχή, παρέμεινε μια δυνατή προσωπικότητα που πολέμησε για να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες του πολέμου προς χάρη της οικογένειας της.
Με τη δύναμη της θέλησης, ο άνθρωπος αλλάζει τον εαυτό του.
Με τη δύναμη της αγάπης ο άνθρωπος αλλάζει τους άλλους.
Με τη δύναμη της σκέψης ο άνθρωπος αλλάζει τον κόσμο!
Ευχαριστούμε τις γιαγιάδες μας και τις μητέρες μας για ολους τους αγώνες που έκαναν μέχρι σήμερα, ώστε οι γυναίκες της Αμοργού να κατέχουν τη σημερινή τους θέση στην κοινωνία!
Ειρήνη Γιαννακοπούλου
Πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλόγου Γυναικών
Θολαρίων – Αιγιάλης Αμοργού
