Γιώργος Νομικός: ο «Καζαντζίδης» της Αμοργού .
Ένας μοναδικός άνθρωπος!
Κάποιοι φεύγουν και χάνεται κάτι πολύ περισσότερο από το σαρκίο τους. Με τον «Καζαντζίδη» χάνεται μια νότα, που μόνο στην δική του φωνή μπορείς να βρεις, μια ματιά που δεν υπάρχει σ’ άλλα μάτια.
Άνθρωπος αναντικατάστατος, πρόσωπο που χάραξε ο πόνος, ο μόχθος κι η λεβεντιά του μετέτρεψε σε τραγούδι. Μετάλλασε τον πόνο σε χαρά, τον ξόρκιζε με το δοξάρι του και μας τον πρόσφερε ως γλέντι.
Άφησε βαθιά στα σοκάκια και στα μονοπάτια της Αμοργού το αποτύπωμα της καλοσύνης και κυρίως της τιμιότητας για τις επόμενες γενιές, για την γενιά μου και το χρέος να συνεχίσουμε.
Τόπος εξορίας η Αμοργός κάποτε, αγκάλιασε τους κατατρεγμένους, τους εξόριστους κι έγινε καταφύγιο κι απάγκιο στο διωγμού τους.
Δεν ξέρω, αν θα σταθούμε αντάξιοι της κληρονομιάς που μας άφησε. Ξέρω όμως, ότι η γενιά μου στην ανθρωπιά του, την ανιδιοτέλεια, την τρυφερότητα και την καλοσύνη του είδαν όλα αυτά που δεν μπόρεσε να τους διδάξει καμία σχολή και κανένα Πανεπιστήμιο, ότι το σημαντικότερο σ΄αυτή την περαστική ζωή είναι να σαι:
ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ !
«Ο δάσκαλος!» έγραψε ο Νικήτας Γιαννακός , διότι ο «Καζαντζίδης» ήταν σχολειό.
Ο Δημήτρης Νομικός του Αναστάση από τα Κατάπολα από κείνους τους ωκεανούς που ταξιδεύει, τον χαιρέτησε με ένα αμοργιανό τρόπο γράφοντας:
Τα νέα ‘πόψε φτάσανε
στης θάλασσας την άκρη,
μα ήτανε λυπητερά
και κύλησε το δάκρυ..
Η στεναχώρια είναι διπλή
και πως να συνηθίσω..
αφού δεν είμαι στο Νησί
να σ’ αποχαιρετίσω..
“Πού πας;;;” λοιπόν… φεύγεις κι εσύ..
και πίσω μας αφήνεις.
μα ήσουνα αγαπητός
κι απ την καρδιά δεν σβήνεις..
Το σίγουρο εκεί που πας
αύριο… εκεί στους Μύλους
θα βρεις πολλούς απ τα παλιά
γλεντζέδες μα και φίλους…
Κι εμάς θα λείψει η δοξαριά
του Γιώργου “Καζαντζίδη”..
αυτά ‘πο μένα Νομικέ…
να ‘χεις “ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ”…
Θα τον κρατάμε σαν φυλαχτό στην καρδιά μας μαζί με τον Πάρβα, διότι η μνήμη είναι η μόνη που νικά τον θάνατο.
Θα κρατάμε και κείνη την πολύτιμη κουβέντα που μας έλεγες: «Κάνε το καλό. Προχώρει με τα καλά και γλέντα τα!»
Έχει πολύ ασχήμια κι αδικία αυτός ο κόσμος.
Έχει όμως και κάποιους που η περπατησιά τους τον έκαναν όμορφο.
Αυτή την ομορφιά των ανθρώπων, όπως του «Καζαντζίδη» δεν την χαρίζουμε του χάρου. Οφείλουμε να την κρατάμε γερά, να μείνει ως παράδειγμα για μας και τα παιδιά μας.
Από τα βάθη της ψυχής μου θερμά συλλυπητήρια στους συγγενής του.
Βαρύ το πένθος για την γυναίκα του, τα παιδιά, τα αδέρφια και τα εγγόνια του, βαρύ και για όλο το νησί!
Όμως κάποια στιγμή που τα εγγόνια του θα ξανά χορέψουν έναν νι-κε-ντρε ή ένα κίτσο θα ναι στα βήματα τους, στον ρυθμό της αμοργιανής παράδοσης που είναι μέρος της κι ευτυχώς συνεχίζεται!
Με τιμή και σεβασμό στην μνήμη του
Ελευθερία Ψυχογιού
